Na Nowy Rok nowe nadzieje bez korony i innych nieprzyjaznych sił. Mój kalendarz szwajcarski: From Switzerland with love 2021!
Nicea – odwieczna piękność Lazurowego Wybrzeża?
Złośliwi mówią, że najładniejsze w kobietach są
ich dawne zdjęcia. Bez urazy, ale uważam, że to samo dotyczy panów. Ale czy ta
maksyma stosuje się też do Nicei?
Nicea wibruje o każdej porze dnia i nocy. Nawet w
czasach korony. To jest zdecydowanie dowód na witalność. Ale czy na piękność?
„Pamiętajcie o ogrodach” śpiewał Marek Grechuta…
 |
I miał w zupełności rację. Czymże byłyby zamki, pałace, nasze domy bez tych oaz zieleni, malutkich raików natury. Skąd bierze nasza fascynacja ogrodami? Dlaczego od niepamiętnych czasów zakładamy ogrody wokół naszych mnie lub bardziej wyniosłych domostw? Odpowiedź jest mało spektakularna. To nie nasze geny, ogrodnicze upodobania nie wsysamy z mlekiem matki. To nasza kultura. W wielu kręgach kulturowych pojęcie miejsca szczęśliwości to właśnie ogród. Raj to ogród Eden. I nieważne jest, co nim rośnie. Dla jednych udane pomidory i sałata są źródłem szczęścia, dla innych wysmukłe irysy, albo tulipany i pelargonie. |
 |
W ogrodowym raju W moich podróżach szalonych znalazłam kilka ogrodów, które chcę Wam pokazać.
Na zamku Sonnenburg w Południowej Tyroli (Włochy) odnalazłam ogród
przyzamkowy pełny ziół. Kucharz prowadzący restaurację na zamku hoduje tutaj
swój rozmaryn, tymian, kolendrę i bazylię. W dalekiej przeszłości mieszkające
tu mniszki także pielęgnowały zioła, ale nie dla celów kulinarnych tylko dla
potrzeb zamkowej apteki. A przeorysza dla zaspokojenia swoich potrzeb na piękno
hodowała róże na dziedzińcu zamkowym. |
Ogród
przyzamkowy Sonnenburg  |
| Ogród
ziołowy kucharza |
 |
| Ogród
różany przeoryszy W Awinionie (Południowa Francja) fascynowały mnie romańskie mury, ale ich
szarość mnie przytłaczała. To miejsce wydało mi się jakby wymarłe. |
 |
| Wymarła
ulica w Awinionie Po wejściu do hotelu przy szarej ulicy przeżyłam szok. Przede mną rozpostarł
się mały raj ogrodowy. Altana, pergola, bukszpanowe rabaty i wszędzie bujna
soczysta zieleń. Życie wróciło. |
 |
| Ogród
za murami Na Majorce zobaczyłam ogród, który nie wywołał we mnie ukojenia, raczej chęć ucieczki do cienia we wnętrzu budowli. Osadzony wśród kubistycznej post-mauretańskiej architektury z bujną trawiastą wegetacją, ogród zdawał się robić kolorystyczną konkurencję okolicy sprażonej gorącym hiszpańskim słońcem. |
 |
| Ogród na
Majorce Mój osobisty ogród balkonowy jest sezonowy i kolorowy. Po szarudze zimowej wyrastają u mnie pobudzone do życia pierwszymi promieniami słońca narcyzy i hiacynty. |
 |
| Mój wiosenny ogród balkonowy |
Rolę główną odgrywają w moim ogrodzie pelargonie. Po wyjściu ze strychu prezentują się mizernie. Przycinam je dość radykalnie i zaczynam intensywną pielęgnację, aby mniej więcej po dwóch miesiącach osiągnąć czerwoną bujność, która wynagradza mi wszelkie wysiłki ogrodnicze.
 |
| Moje pelargonie Argentyński pisarz Jorge Luis Borges powiedział: „Zakładaj własne ogrody i
ozdabiaj swoją duszę, zamiast czekać, aż ktoś inny przyniesie ci kwiaty”. I ja
się z tym zgadzam. |
Andaluzja czyli jak komu dusza hiszpańska hula, część 2
Kordobę trzeba zobaczyć z trzech powodów. Po
pierwsze, była to pierwsza stolica emiratu Andaluzji. Po drugie, było to w 10. wieku, z ludnością
około 1 miliona, największe miasto w Europie. Po trzecie, bombastyczna
architektura sakralna. Jeden z największych meczetów świata brutalnie
przebudowany na katolicką katedrę. Oprócz tego majestatyczna synagoga. Do nich
prowadzi dobrze zachowany most rzymski. Po prostu taka historia kultury
europejskiej w pigułce.
Andaluzja czyli jak komu dusza hiszpańska hula, część 1
Prawie wszystkie stereotypy, które kojarzą się nam
z Hiszpanią pochodzą z Andaluzji: flamenco, corrida, szery (hiszp. jerez) i
wybujale męskie typy macho. Ich odkrywcy i wielbiciele to: Picasso, Hemingway,
Ava Gardner, Waszyngton Irving oraz ja.
Andaluzji nie można zrozumieć bez pond 800-letniego
panowania Maurów na Półwyspie Iberyjskim. Ślady arabskiej przeszłości w tym
kraju o silnej tradycji katolickiej są widoczne do dzisiaj.
Wierzę w Białowieżę czyli prawdziwie wyimaginowany wywiad z Zenonem Martyniukiem
Katarzyna Poznakow: Panie Zenonie, właśnie byłam w Białowieży i widziałam żubry w puszczy. Powiedziałam jednemu miejscowemu, że to wielkie szczęście mieszkać w takim bliskim kontakcie z żubrami. On zaprzeczył. Dla niego największym szczęściem jest, że pan ma dom w Białowieży.
#polskidekameron2020
W 1348 roku 10 młodych szlachetnie urodzonych ludzi ucieka z Florencji,
żeby schronić się przed epidemią dżumy. 7 pań i 3 młodzieńców, zamkniętych w
przestronnej willi, dla zabicia czasu opowiadają sobie różne historie, których
przesłaniem jest szeroko rozumiana miłość. To w dużym skrócie treść Dekameronu
Giovanniego Boccaccio.
Madera czyli czy w żyłach Cristiana Ronalda płynie polska krew, marzec 2020
Skąd to szalone pytanie? Przeczytajcie i oceńcie
sami ile w tym szaleństwa.
Madera to portugalska wyspa na Atlantyku, powszechnie znana jak „wyspa kwiatów”.
Tutaj też nie ma nigdy zimy, przeważnie panuje wiosna albo lato. Stąd od
dziesiątek lat ściągali na wyspę różni zamożni ludzie, żeby przezimować chłodne
miesiące w łagodnym klimacie. Najbardziej znanym „zimowiczem” był Winston
Churchill. Przez kilka miesięcy w roku ustawiał sztalugi i malował maderskie pejzaże.
Innsbruck w Tyrolu: po co komu złoty dach, a Swarovskiemu woda alpejska do kryształów, luty 2020
Nie wiem z czym się ludziom kojarzy Innsbruck w Tyrolu.
Moje skojarzenia krążą wokół zimowych olimpiad jakieś 40 lat temu. Musiałam
stwierdzić, że jestem raczej sama z tymi skojarzeniami.
Subskrybuj:
Posty (Atom)